Μερικές φορές τον συναντούσε όχι σαν φάντασμα, παρά ολοζώντανο, όπου πραγματικά της έλειπε. Την ενθάρρυνε η βεβαιότητα πως εκείνος βρισκόταν εκεί, ζωντανός ακόμα, αλλά χωρίς της αντρικές του ιδιοτροπίες, χωρίς τις πατριαρχικές του απαιτήσεις, χωρίς την εξαντλητική αναγκαιότητα να τον αγαπάει με την ίδια τελετουργία από παράκαιρα φιλιά και τρυφερά λόγια με τα οποία εκείνος την αγαπούσε. Γιατί τότε τον καταλάβαινε καλύτερα απ' ότι όταν ήταν ζωντανός, καταλάβαινε την αγωνία του έρωτά του, τη βιασύνη του να βρει σ' εκείνη την ασφάλεια που έδειχνε πως ήταν το στήριγμα της δημόσιας ζωής του και που στην πραγματικότητα ποτέ δεν είχε. Μια μέρα, στην πιο μεγάλη απόγνωση, εκείνη του είχε φωνάξει: "Δε βλέπεις πόσο δυστυχισμένη είμαι". Εκείνος είχε βγάλει τα γυαλιά, με μια πολύ δική του κίνηση, χωρίς να ταραχτεί, την πλημμύρισε με τα διάφανα νερά των παιδικών του ματιών και με μια μόνο φράση έριξε πάνω της όλο το βάρος της ανυπόφορης σοφίας του: "Να θυμάσαι πάντα πως το πιο σπουδαίο σ' ένα γάμο δεν είναι η ευτυχία, αλλά η σταθερότητα".
( Gabriel García Márquez )
[ Love in the Time of Cholera ]
www.QuoteSweet.com